Ik ben Anne-Wil Heemskerk en ben sinds 2003 werkzaam in de sector zorg en welzijn. Ik ben senior onderzoeker in Huntington Expertisecentrum Topaz Overduin, postdoc onderzoeker in het LUMC en oprichter van Zorg4Kennis. Ik voer onderzoek uit, coördineer onderzoek, onderwijs, coach en begeleid zorgprofessionals en onderzoekers en sla daarbij een brug tussen wetenschap en praktijk. Een van mijn opdrachtgevers is stichting Topcare, waar ik de Topcare scholing geef en coördineer. Dit is een onderzoeksscholing die zorgprofessionals onderzoeksmatig leert denken en werken. Deze scholing is specifiek bedoeld voor organisaties die het Topcare predicaat hebben behaald of willen behalen.
Achtergrond
Begonnen als zorgprofessional logopedist heb ik ervaring opgedaan in ziekenhuis en verpleeghuis. Ik werkte met name voor de specialistische doelgroep Huntington in Huntington expertisecentrum Topaz Overduin. Toen ik mij verwonderde over de slikstoornissen die deze patiënten hebben en de gevolgen die dat heeft, werd ik nieuwsgierig en wilde ik graag uitzoeken wat de oorzaak van deze slikstoornissen was en of ik een behandeling hiervoor kon ontwikkelen. Er was op dat moment geen onderzoek gedaan en evidence based behandeling bestond niet. Ik besloot de Master Klinische Gezondheidswetenschappen met als afstudeerrichting 'Clinical Speech, Language and Hearing Science' aan de Universiteit van Utrecht te volgen om mij te bekwamen in het wetenschappelijk onderzoek. Daarna promoveerde ik tot Doctor aan de Rijksuniversiteit Leiden op het proefschrift 'Dysphagia in Huntington's disease'.
Gedurende mijn loopbaan merkte ik dat zorgprofessionals vaak heel veel kennis en ervaring hebben, dat ze met een groot hart werken voor hun doelgroep, dat ze graag bij willen dragen aan verbetering, maar dat ze niet goed weten hoe dat moet. Dat ze wel vragen hebben, maar niet weten wat ze met deze vragen moeten doen. Dat ze vaak het onderliggende thema achter hun vraag moeilijk kunnen ontdekken. Zeker na een aantal Topcare scholingen te hebben gegeven merkte ik dat een aantal zorgprofessionals niet helemaal mee konden komen in de onderzoekswereld. Ook wilde ik inclusiviteit: iedereen die in de zorg werkt mag meedoen, vragen stellen, uitzoeken en kennis verspreiden. Zo zijn de cursussen: de Nieuwsgierige zorgprofessional en Socrates in de zorg ontstaan. Iedereen mag aansluiten en we gaan samen ontdekken waar de nieuwsgierigheid ligt, ik prikkel de deelnemers door (veel) vragen te stellen, ik neem geen genoegen met oppervlakkige antwoorden, en zo komen we bij de kern van het probleem. En dat is het begin van de oplossing.
Ook kwam ik erachter dat er op verschillende afdelingen in verpleeghuizen onvrede heerste. Over alle onderzoekers die op hun afdelingen langskwamen om onderzoek te doen, over dat hun organisatie Topcare wilde worden, over onderzoek op zich etc. De Socratische dialogen die ik vervolgens voerde gaven inzicht in waar het knelpunt precies zat, waar de onvrede over ging, hoe de zorgprofessionals het zelf voor ogen zagen, maar ook wat ze nodig hadden. Dat was voor mij de reden om de Socratische dialogen ook daadwerkelijk op de kaart te zetten. Ze geven inzicht, inspiratie en openheid om daarna weer gezamenlijk op te trekken op weg naar een onderzoekend leerklimaat.
